Babamı ilk hatırlamaya başladığımda 30lu yaşlarındaydı. Birkaç sene sonra o yaşlara ben de geleceğim. Sonra bi 25-30 sene beraber yaşamışız. Neler geldi geçti hayatından, neler hissetti, ne mutluluklar, ne hüzünler bu zamanda. Ben de öyle. 30 sene… Onun için de daha dün gibidir, benim için de. Dinlediğim bazı şarkılar ilk çıktığından beri 15-20 sene olmuş. Az bir zaman değil. İnsan ömrünün en az çeyreği. Yaşamışım ve bitmiş. Babam da aynı şeyleri hissediyor mudur? Sona doğru gittiğini aklına getiriyo mudur? Sorsan söylemez, öyle birisi değil. İçinden neler geçtiğini hiçbir zaman hiçbirimiz anlamadı, o da anlatmadı. Hiç derinliklerde yaşadığını görmedim. Benim imkanlarıma o sahip olsaydı nerde olurdu acaba? Bir gün belki ben de onun yaşına geleceğim. Bu yazı o zaman duracak mı bilmem. O zaman da zaman ne çabuk geçmiş diyecek miyim onu da bilmem. Bakalım…